Paskudna historia - Bernard Minier

Paskudna historia, Bernard Minier
stron: 435, wydawnictwo: Rebis

Bernard Minier ze swoim kryminalnym cyklem z komendantem Servazem zdobył całkiem wysokie podium wśród moich ulubionych autorów kryminałów i thrillerów. Sięgając po jego książki, można oczekiwać dobrze przemyślanej intrygi, dopracowanego studium psychologicznego postaci, napiętej akcji i złowieszczej atmosfery. Bez wątpienia francuski autor przyzwyczaił czytelników do wysokiego poziomu swoich powieści. Czy w przypadku jego najnowszej książki jest podobnie? Nie całkiem. 

Minier najwyraźniej wysłał swojego głównego bohatera na długi urlop, ponieważ Paskudna historia nie należy do serii z Servazem. Tym razem poznajemy Henry’ego, adoptowanego i wychowanego przez dwie lesbijki szesnastoletniego chłopaka, który lubi horrory, słuchać Nirvany i marzy mu się kariera pisarska lub sceniczna. Nudna codzienność zostaje zakłócona przez makabryczne wydarzenie. Dziewczyna Henry’ego, Naomi, zostaje zamordowana i głównym podejrzanym staje się chłopak. Grupa przyjaciół postanawia sama odkryć, kto jest mordercą. To jednak nie jedyna burza w życiu nastolatka, ponieważ jego dwie adopcyjne matki najwyraźniej coś ukrywają. 

Bernard Minier w swoich poprzednich powieściach zachwycił mnie wiarygodnie oddanym poczuciem strachu i atmosferą grozy, a dzięki obezwładniającemu uczuciu niepokoju akcja trzymała w napięciu. W Paskudnej historii odrobinę mi tego zabrakło, ten dreszczyk emocji przez pewien czas pozostał w uśpieniu. W większym stopniu za to autor przybliżył nam stan ducha bohatera, obserwujemy Henry’ego, który zmaga się ze śmiercią Naomi, jego zagubienie, ból i chęć zabrania sprawy we własne ręce. Te emocje są jakby spotęgowane, bo to nastolatek jest narratorem w większości fragmentów i opowiada historię ze swojego punktu widzenia. Poznajemy również reakcje innych osób na wieść o morderstwie i po raz kolejny przekonujemy się, jak wielką potęgą jest Internet, w którym nikt nie jest anonimowy ani bezpieczny. Aspekt braku prywatności w sieci i możliwości zdobycia każdej informacji o człowieku został nieco szerzej zarysowany, ukazując że postęp technologiczny może okazać się na swój sposób zgubny.

Wątek morderstwa Naomi zszedł później na nieco dalszy plan na rzecz tajemnicy związanej z adopcją Henry’ego, dzięki czemu fabuła stała się bardziej zagadkowa, a akcja nabrała tempa. Na jaw zaczęły wychodzić dość zaskakujące epizody, a w finale autor zastosował całkiem niezły manewr i całość od razu wypadła ciekawiej i nie tak jałowo, weryfikując moje początkowe wrażenie. Podsumowując, Paskudna historia to dobra książka, ale nie dorównuje wcześniejszym powieściom Miniera.