Droga nad jezioro - Susan Wiggs

Tytuł oryginału: Snowfall at Willow Lake

Tłumaczenie: Małgorzata Borkowska

Stron: 380

Wydawnictwo: Harlequin

Moja ocena: 4/6

Twórczość Susan Wiggs poznałam niedawno i na swoim kącie mam dopiero dwie przeczytane książki jej autorstwa, teraz już trzy. Jest to typowa literatura kobieca. Moje pierwsze spotkanie z tą amerykańską pisarką było bardzo udane, wybór padł na A między nami ocean… i powieść zachęciła mnie, aby sięgnąć po kolejne tytuły. I tak też się stało. Jakiś czas temu czytałam Pensjonat nad Wierzbowym Jeziorem i książka utwierdziła mnie w przekonaniu, że styl autorki bardzo mi odpowiada. Tym razem z biblioteki przyniosłam Drogę nad jezioro, która jest kolejną częścią cyklu Kroniki znad jeziora. Wrażeniami po tej właśnie lekturze chciałabym się z Wami teraz podzielić.

Sophie Bellamy jest odnoszącą sukcesy prawniczką, dla swojej kariery poświęciła małżeństwo, a kontakt z dziećmi stał się nieco niezręczny i oficjalny. Kobieta mieszka po drugiej stronie oceanu, więc rzadko widuje się z córką i synem, pozostaje jedynie rozmowa telefoniczna. Sophie osiągnęła ogromny sukces zawodowy, z którego jest niezwykle dumna. Brała udział w kontrowersyjnej sprawie dotyczącej zbrodni wojennych i doprowadziła do kilku wyroków skazujących. Walka z tyranami Trzeciego Świata była dla niej wielkim wyzwaniem, któremu sprostała. Gdy z trudem uszła z zamachu terrorystycznego, zdała sobie sprawę, że musi coś zmienić w swoim życiu. Powinna być bliżej własnych dzieci, których tak naprawdę nie zna. Podejmuje decyzję o przeprowadzce i udaje się do cichego miasteczko Avalon. Przede wszystkim pragnie poprawić swoje stosunki z dziećmi, co powoli się jej udaje, poza tym w jej życie wkracza Noah. Czy Sophie jest gotowa na nowy związek? I jak sobie poradzi z demonami przeszłości?

Co mi się najbardziej podoba, to miejsce akcji – spokojna mieścina w pobliżu pięknego jeziora. Pewnie już wspominałam, że lubię takie urokliwe zakątki niż wrzawę wielkiego miasta, bo za sprawą takiej miłej i spokojnej atmosfery, książka nabiera cieplejszego charakteru. Serię Kroniki znad jeziora zaczęłam od trzeciego tomu i już wtedy spodobał mi się klimat miasteczka Avalonu, więc z chęcią do niego wróciłam. Niektóre miejsca i postaci były mi już dobrze znane, w Drodze nad jezioro tym razem główną bohaterką jest Sophie, która w poprzedniej części zagrała swoje pięć minut. Przyznam, że nie zapałałam do niej większą sympatią po tych epizodycznych scenach, w których się pojawiała. Teraz miałam okazję poznać ją bliżej i zrozumieć jej postępowanie. Poza tym autorka poświęciła też trochę uwagi dzieciom Sophie, które w poprzedniej części również odgrywały istotną rolę. Myślę, że jednak warto czytać ten cykl chronologicznie, bo niektóre wątki się przeplatają i wydarzenia z wcześniejszych książek mają tutaj swoje następstwa. Mimo to bez problemu można odnaleźć się w fabule, nie znając początkowych tomów, ponieważ Wiggs tak manewruje historią, że wszystko jest jasne bez zagłębiania się w szczegóły. 

Wspomnę o przepisach, które autorka umieściła po niektórych rozdziałach. Nie wiem, co one miały na celu, na pewno nic nie wnoszą do fabuły, ale są ciekawych dodatkiem. Na przykład taka holenderska czekolada na gorąco jest kusząca, a może jakaś inna propozycja zainspiruje Was do zrobienia czegoś dobrego. Droga nad jezioro to spokojna lektura, takie typowe czytadło dla chwili relaksu. Jak przystało na romans, zakończenie jest przewidywalne, ale właśnie o to chodzi. Czasami przyda się książka, która dostarczy nam wielu pozytywnych emocji. I taka jest właśnie powieść Susan Wiggs. Obserwujemy kobietę, która po traumatycznych przeżyciach, zapragnęła przewartościować swoje życie. Próbuje odbudować swoje relacje z dziećmi, poznaje kogoś nowego, jednak wzbrania się przed tym uczuciem. Koniec końców pojawia się typowe żyli długo i szczęśliwie. Droga nad jezioro to może nieco banalna, ale ciepła i lekka historia, więc jeśli szukacie przyjemnej i niewymagającej lektury, to będzie idealna.