Drżenie - Maggie Stiefvater

Tytuł oryginału: Shiver

Tłumaczenie: Ewa Kleszcz

Stron: 455

Wydawnictwo: Wilga SA

W zasadzie na palcach jednej ręki mogę policzyć książki z gatunku paranormal romance, które miałam okazję czytać, ponieważ jakoś specjalnie mnie nie ciągnie do tego typu historii, ale czasami dam się przekonać. I takim też sposobem w moje ręce trafiło Drżenie, pierwsza część bestsellerowej trylogii. Były piękne wampiry, w między czasie pojawiły się straszliwe zombiaki, a teraz przyszła kolej na kochliwe wilki. Ostatnio, jak byłam w bibliotece to zaszalałam i wzięłam od razu trzy tomy, bo pomyślałam, że a nuż historia mnie wciągnie i dobrze będzie mieć wszystkie książki w zasięgu ręki.

Grace wraz z rodzicami mieszka na skraju lasu. Każdej zimy obserwuje pięknego wilka o złotożółtych oczach, który kilka lat wcześniej uratował ją przed atakiem sfory. Tymczasem mieszkańców miasta poraziła wiadomość o śmierci nastolatka, który prawdopodobnie został zaatakowany przez wilki. Kilka osób zdecydowało, że trzeba pozbyć się zagrożenia i ze strzelbami wybrali się do lasu. Przerażona Grace próbuje powstrzymać polowanie, myśląc o swoim złotookim wilku. Na skutek kolejnych wydarzeń dziewczyna poznaje Sama i odkrywa prawdę. Otóż Sam jest wilkołakiem.

Drżenie ma być współczesną historią o wilkołakach. I przy tym słowie na chwilę się zatrzymam. Wilkołak to mitologiczny groźny stwór i moja wyobraźnia zaraz podsunęła mi obraz wielkiej owłosionej bestii, która morduje, łaknąc krwi. Nie tym razem. Autorka stworzyła ugrzecznioną, wręcz romantyczną wersję wilkołaka, ponieważ w Drżeniu mamy do czynienia po prostu z milusimi wilczkami. Pełnia księżyca nie ma żadnego znaczenia, srebro też nie jest śmiercionośną bronią. U Stiefvater wilki pojawiają się zimą, gdy panuje okropny mróz, ponieważ przemiana dokonuje się za sprawą niskiej temperatury. Na początku pomysł wydawał mi się całkiem ciekawy, ale potem zaczęłam się zastanawiać. Skoro osoba dotknięta tą wilczą klątwą chce pozostać w swojej ludzkiej postaci, to dlaczego nie wyjedzie na Hawaje? Albo chociaż przez zimę niech siedzi w domu przyklejona do kaloryfera, ubrana w kombinezon narciarski. Skoro wystarczy pilnować, aby siedzieć w cieple, to można uniknąć wilczego żywota. W końcu autorka tłumaczy tę kwestię, w moim odczuciu dość nieprzekonywająco, że zarażone osoby są bardzo wrażliwe na zmiany temperatury i nawet podmuch klimatyzacji może spowodować przemianę.

Podobało mi się, że narracja prowadzona jest z dwóch stron, ponieważ we fragmenty opowiedziane z punktu widzenia Grace wpleciona jest historia widziana oczami Sama. Nasz wilczy bohater był trochę nijaki, to znaczy miał bardzo wrażliwe, niemal kobiece usposobienie. Wielka szkoda, że autorka nie wykreowała go na nieco bardziej groźnego i tajemniczego osobnika, wtedy by chyba robił większe wrażenie, mi wydawał się strasznie delikatny i mało konkretny, chociaż mimo wszystko polubiłam go. Grace przynajmniej nie była wiecznie mdlejącą dziewczyną, która usycha z miłości. Ogólnie kreacja bohaterów mnie nie powaliła, ot dwoje nastolatków ze swoją tajemnicą i uczuciami. Co mnie zaskoczyło, to rodzice Grace, którzy byli całkowicie oderwani od rzeczywistości. W porządku, można nie interesować się córką i całe dnie spędzać w pracy, ale żeby nie zorientować się, że od kilku tygodni w domu mieszka jeszcze jedna osoba?

Prawdę mówiąc, to w książce niewiele się dzieje, akcja płynie leniwie, opierając się ciągle na tej samej rutynie. Szkoła, odrabianie lekcji, trochę przytulania i włóczenia się po lesie, a w międzyczasie zdradzanie wilczych sekretów. Podczas czytania zastanawiałam się, jak tę stateczną historię, w której obyło się bez nieoczekiwanych wydarzeń, można rozciągnąć na trzy tomy. Owszem, czyta się szybko i przyjemnie, ale przydałoby się nieco więcej akcji. Pod koniec coś się ruszyło, bo ktoś wpadł na pomysł, że można znaleźć lekarstwo na wilczą klątwę. Przyznaję, że w książce było kilka ciekawszych aspektów, jak na przykład przemiana w wilka i świat widziany jego oczami, ale nie podzielam tych wszystkich zachwytów nad tą powieścią, chyba nie potrafiłam się w nią wczuć, a może jestem za stara na takie historie. Początek mnie wciągnął, ale im dalej w las, to byłam coraz bardziej znudzona. Czy polecam? Chyba tylko miłośnikom takich historii, może odnajdą w tej książce coś więcej.