Rose Madder - Stephen King

Tytuł oryginału: Rose Madder

Tłumaczenie: Zbigniew A. Królicki

Stron: 448

Wydawnictwo: Albatros

Rose Madder, zaraz obok Dolores Claiborne i Gry Geralda, należy do tak zwanej kobiecej trylogii Stephena Kinga. W tej książce nie uraczymy wściekłych psów, wampirów, przenoszenia się w czasie, czy szaleńca z siekierą. Horror, który autor serwuje nam tym razem, to horror kobiety maltretowanej. King świetnie kreuje swoich bohaterów, ale czy uda mu się przekonująco odwzorować emocje kobiety upokarzanej i poniżanej? Niełatwa tematyka, ale zapewniam, King potrafi wczuć się w każdą rolę.

Życie Rose nie jest usłane różami, wręcz przeciwnie, każdy dzień jawi się niczym koszmar. Boi się, że jej mąż po powrocie z pracy znowu będzie chciał z nią porozmawiać w cztery oczy. A rozmowa w cztery oczy dla Normana jest niczym innym, jak spuszczeniem manta swojej żonie, a powód jest tu najmniej istotny. Rose czyta książkę – niedobrze, Rose ogląda wiadomości – źle, Rose wylała herbatę – tragicznie, trzeba z nią o tym porozmawiać. Agresja Normana prowadzi do tego, że kobieta traci dziecko, ale nawet to nie spowodowało, że odeszła od męża. Dopiero po czternastu latach małżeństwa Rose zdobywa się na odwagę i ucieka. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Norman jest policjantem i dokładnie wie, jak szukać ludzi, którzy pragną się ukryć.

Już sam prolog dostarcza nam informacji na temat bohaterów, relacje między nimi zostały ukazane w konkretny i brutalny sposób. Nie ma wątpliwości, że małżeństwo jest dla Rose piekłem. Autor kreśli tu obraz kobiety uwikłanej w chorą i niebezpieczną sytuację. Uczucia, które towarzyszą Rosie to wyłącznie strach i ból. Muszę przyznać, że King rewelacyjnie zarysował portret psychologiczny kobiety maltretowanej i bitej przez lata, ale o wiele bardziej interesująca wydała mi się postać męża. Z niego to była paskudna kreatura, delikatnie mówiąc. Porywczy charakter to za mało powiedziane, facet miał chorą obsesję, w swoich działaniach był nieprzewidywalny i na granicy obłąkania, a kiedy puszczały mu hamulce, to aż strach się bać. Co roi się w umyśle człowieka, który idzie pod prysznic i zadowolony podśpiewuje sobie pod nosem, jakby wcześniej skończył pielić ogródek, a nie mordował kogoś w piwnicy? Norman na swój sposób był przerażająco-fascynujący.

W książce nie zabrakło nieco odrealnionych szmerów-bajerów i mam tu na myśli wątek z przenikaniem do obrazu (swoją drogą King w swojej późniejszej książce, Ręce mistrza, wykorzystał podobny motyw z obrazem, który ma magiczne właściwości, widać spodobał mu się ten pomysł, ale bez obaw, to dwie całkiem różne historie). Szczerze mówiąc, ten fragment do mnie w ogóle nie przemówił. Błądzenie Rosie w labiryncie i ucieczka przed bykiem miało być jakąś analogią, czy też metaforą do jej życia z Normanem? Nie kupuję tego, nie lubię babrać się w takich abstrakcyjnych snach na jawie. Wydało mi się to zupełnie niepotrzebne i znudziło mnie, przez co trudno było mi się znowu wdrożyć w akcję, no ale bez wątpienia miało to sobie jakiś psychodeliczny urok. Końcówka w bardzo kingowskim stylu i jedynie mogę zarzucić, że do przewidzenia, ale na dobrą sprawę, wcale to nie przeszkadza. 

King pokazał, że człowiek może być o wiele gorszym potworem niż zmutowane grizzly, czy inne stwory z głębi lasu. Drzemiące w ludziach zło potrafi zrobić większe wrażenie niż latające flaki. Rose Madder to dobra powieść psychologiczna z elementami thrillera i powiewem sił nadprzyrodzonych. Przyznaję, że ten fantastyczny motyw był ciekawy, ale bez niego książka nie straciłaby w moich oczach, bo to psychoza Normana była tu trybikiem napędzającym akcję. Najbardziej podobała mi się pierwsza część powieści, kiedy autor kreślił sylwetki bohaterów, portrety psychologiczne postaci są świetne. Krótko podsumowując, książka jest dobra, zwłaszcza ze względu na niezwykle autentycznego męża-psychopatę, ale miała też swoje słabsze momenty, ten motyw z obrazem nie był mi potrzebny do szczęścia.