Kamyk - Joanna Jodełka

Stron: 255
Wydawnictwo: Świat książki
Moja ocena: 3/6

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Jodełki, pisarka otrzymała Nagrodę Wielkiego Kalibru dla najlepszego kryminału 2009 roku. Co prawda, to nie tę nagrodzoną powieść miałam okazję czytać, ale Kamyka. Z chęcią sięgnęłam po najnowszą książkę autorki, bo, wiadomo, kryminały lubię, a poza tym rzecz się dzieje w Poznaniu, a nie codziennie się czyta o mordercach, biegających po dobrze znanych ulicach. Pamiętałam również dość entuzjastyczne recenzje, więc tym bardziej byłam ciekawa Kamyka.

Prezes dużej firmy, pan Dąbski, zostaje zamordowany na jednej z poznańskich ulic. Postrzelona natomiast zostaje Ewa Kochanowska, a jej córka Kamila była świadkiem całego zdarzenia. Dziewczynka jednak nie potrafi podać policji rysopisu mordercy, ponieważ jest niewidoma. Na scenie pojawia się również Daniel Koch, który zaledwie dzień wcześniej wdał się w romans z Ewą. Teraz zostaje zmuszony zaopiekować się Kamilą, ponieważ jej matka w ciężkim stanie trafiła do szpitala. Dlaczego prezes Dąbski został zamordowany i co łączyło go z Ewą? Daniel mimo woli został wplątany w całą tę makabryczną sytuację i stara się wyjść z tego obronną ręką.

Postać Kamili, czyli tytułowego Kamyka, była tutaj najbardziej wyrazista, chociaż to nie ona gra pierwsze skrzypce. Nieźle się ubawiłam, jak ta pyskata dziewczynka manipulowała Danielem, aby tylko postawić na swoim, a momentami zachowywała się jak rozwydrzony i nieznośny bachor. Co ciekawsze, Kamila jest niewidoma i jej sposób postrzegania świata był interesującym aspektem w książce. Teraz tak się zastanawiam i nie kojarzę powieści z podobnym motywem, więc plus dla pani Jodełki. Poza tym, czy ślepy świadek może zagrażać mordercy, czy dla świętego spokoju lepiej go zlikwidować? Kamila, mimo że nie widzi, bez trudu rozpoznaje osoby, zanim jeszcze się odezwą. W czym tkwi jej sekret? Można też zaobserwować zamianę w postawie Daniela, który początkowo chciał jak najszybciej uciec, gdzie pieprz rośnie, ale nawet nie zdając sobie z tego sprawy, bardzo zaangażował się w sprawę i czuł się odpowiedzialny za dziewczynkę. Mam wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na przedstawieniu portretów psychologicznych bohaterów niż na samym wątku sensacyjnym, przez co Kamyk bardziej przypomina powieść obyczajową niż typowy kryminał.

Intryga kryminalna nie robi dużego wrażenia, ponieważ morderca jest znany niemal od samego początku. Nie jestem pewna, czy to był celowy zabieg ze strony autorki, czy nierozważnie wspomniała o pewnym szczególe, który od razu kieruje podejrzenia do konkretnej osoby. Wielka szkoda, ponieważ zabrakło zaskakującego zakończenia, które bardzo sobie cenię w kryminałach. Rozwój akcji w dużej mierze był do przewidzenia, wątek morderstwa nie trzymał w napięciu i nawet za bardzo mnie nie zaciekawił, bo okazał się nieco schematyczny. Prezes firmy zostaje zabity, więc mordercę można znaleźć w rodzinie, albo przyjrzeć się wspólnikom interesu i koniec śledztwa. To sprawia, że jako thriller Kamyk wypada słabo, ale może to morderstwo miało tylko posłużyć do zarysowania relacji między bohaterami, która jest już ciekawsza. Jak już wspomniałam bardzo przypadło mi do gustu umiejscowienie akcji, czyli poznańskie ulice. Mieszkam w pobliżu Poznania, więc mogłam sobie dokładnie wyobrazić poszczególne miejsca, co sprawiło, że książkę czytałam z większym zaangażowaniem i mimo że Kamyk jako kryminał mnie rozczarował, to z chęcią sięgnę po kolejne książki autorki.

*

Nie mogłam się powstrzymać i musiałam dodać tę piosenkę, która od razu skojarzyła się się z tą książką, w końcu poznańskie klimaty :) Panią Jodełkę bardzo polubiłam za wykreowanie czarnego charakteru. Może był inspirowany tym Grabażem? ;)