Tydzień w zimie - Marcia Willett

Tytuł oryginału: A Week in Winter

Tłumaczenie: Agnieszka Podruczna

Stron: 463

Wydawnictwo: Replika

Moja ocena: 5/6

Podobno w każdej rodzinie znajdzie się czarna owca, w najmniej spodziewanym momencie na jaw wyjdą dotychczas skrzętnie ukrywane sekrety, odezwą się dawne urazy, albo pojawi się spór o spadek. Mówi się, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach, ale przecież zdarzają i szczęśliwe chwile, o których wspomina się z uśmiechem na ustach. W trudnych sytuacjach można liczyć na pomoc bliskich osób, na zrozumienie i słowa pocieszenia. Rodzina to nie tylko ludzie i więzy krwi, to cała feeria uczuć i emocji, które towarzyszą każdego dnia. I o tym jest właśnie książka Marcii Willett, Tydzień w zimie to coś na kształt sagi rodzinnej, która pokazuje, że nic nie jest czarno-białe. Wręcz przeciwnie, życie ma całą gamę odcieni szarości.

Maudie była drugą żoną Hecotra i jako macocha nie spotkała się z akceptacją ze strony córek męża. Przede wszystkim Selina nie mogła się pogodzić z faktem, że ojciec ponownie się ożenił i o wszystko oskarżała Maudie. Ta niechęć, pielęgnowana przez lata, powoli przerodziła się w nienawiść. Selina nawet nie potrafiła zdzierżyć, że jej własna córka, darzy swoją przybraną babkę cieplejszymi uczuciami. Konflikt między kobietami jeszcze bardziej się zaostrzył za sprawą starej wiejskiej posiadłości o nazwie Moorgate, która od lat należała do rodziny Seliny. Po śmierci Hectora, Maudie postanowiła sprzedać ten dom, czym doprowadziła pasierbicę niemal do furii. Oferta sprzedaży Moorgate zainteresowała Melissę, która pomimo choroby postanawia wybrać się na wieś z przeświadczeniem, że powinna zdecydować się na kupno tej posiadłości, a podróż ta przyniosła nieoczekiwany rezultat.

Lubię takie życiowe, wielowymiarowe historie, które poruszają wiele problemów, ale można w nich również znaleźć pozytywne emocje. Moim zdaniem Tydzień w zimie ma w sobie wiele aspektów, które składają się na naprawdę dobrą powieść obyczajową. Autorka przede wszystkim skupiła się na relacjach rodzinnych, pokazując zarówno blaski, jak i ciemniejszą ich stronę. Pojawia się cały szereg niesnasek i głęboko zakorzenionych uraz, które nawet nie mają racjonalnych podstaw. Nie brakuje sekretów, w końcu każda rodzina trzyma swojego trupa w szafie, dodatkowo autorka udowadnia, że konsekwencje popełnionych błędów w przeszłości mogą być odczuwalne do dziś. Tydzień w zimie to również historia o miłości, próbie odnalezienia się w trudnej sytuacji, o chęci akceptacji. Willett pisze o spełnianiu marzeń, o tym, że warto cieszyć się z drobnych rzeczy i korzystać z chwili, ponieważ przyszłość może okazać się bardzo niepewna. Książka nie ma w sobie nic ze schematyczności, czy nudnej banalności, momentami jest to taka słodko-gorzka opowieść o uczuciach, które mają ogromną siłę. 

Podczas lektury można sobie zadać pytanie, gdzie leży granica egoizmu i przeświadczenia o swojej wyższości i do czego może doprowadzić przekroczenie tej linii? Co z własnymi planami, chęcią sprawdzenia swoich sił i poczucia się być potrzebnym? Do czego może doprowadzić dbanie wyłącznie o swoje potrzeby? Autorka po części odpowiada na te pytania za pomocą kreacji bohaterów. Każda z postaci ma inny bagaż doświadczeń, różny sposób postrzegania rzeczywistości i okazywania uczuć, jest tu wiele barwnych osobowości, z własnymi przekonaniami i skonkretyzowanymi celami. Jeśli chodzi o portrety bohaterów, to uważam, że autorka stanęła na wysokości zadania i sprawnie sobie z tym poradziła. W książce pojawia się cały wachlarz emocji, wyraźnie widoczne poczucie straty i tęsknoty, pewne pogodzenie się z losem, a po drugiej stronie, dla kontrastu, czysty egoizm, przekonanie o swojej racji, niechęć, a także bezradność i poczucie winy. Do tego bardzo sympatycznym akcentem była ta wiejska posiadłość, która dodawała uroku i powieść wydawała się bardziej klimatyczna. 

Tydzień w zimie okazał się wzruszającą, momentami zabawną, innym razem nostalgiczną, a przede wszystkim zajmującą lekturą. W tej książce można znaleźć wszystko, począwszy od zwykłej i szarej codzienności, która przysparza wiele trudności, ale i radosnych chwil, poprzez cały szereg wspomnień i sekretów, a kończąc na ogromie uczuć, o których autorka pisze w rewelacyjny sposób. Powieść porusza wiele aspektów, a rozwój akcji na pewno zaciekawia, momentami może wprowadzić w zdumienie, albo doprowadzić do łez. To bardzo klimatyczna opowieść, przy której spędziłam kilka miłych chwil. Polecam.