W pierścieniu ognia - Suzanne Collins

Tytuł oryginału: Catching fire

Tłumaczenie: Hesko-Kołodzińska Małgorzata, Budkiewicz Piotr

Stron: 359

Wydawnictwo: Media Rodzina

Moja ocena: 4,5/6

Trylogii Suzanne Collins chyba nie muszę nikomu przedstawiać, te książki zrobiły niemałą furorę. Padają zarówno słowa uznania i zachwytu, ale nie braknie również krytycznych opinii. Niepewnie podchodziłam do lektury pierwszej części, ale Igrzyska śmierci mnie zaintrygowały i powieść przeczytałam w mgnieniu oka. Dopiero teraz udało mi się zdobyć kolejne części i z wielkim zapałem wróciłam do historii Katniss.

Na początku niewiele się działo, autorka bardziej skupiła się na opisie nastrojów, panujących w państwie.  I tu uwaga, zdradzam zakończenie pierwszej części! Głodowe Igrzyska wygrały przecież dwie osoby, co jest ewenementem, dodatkowo Katniss upokorzyła Kapitol swoim postępkiem. Machina władzy niebezpiecznie zatrzęsła się posadach, co wyraźnie widać podczas podróży do poszczególnych dystryktów. W ludziach powoli rodzi się bunt i są gotowi wszcząć rebelię, co głównie można zawdzięczać siedemnastoletniej pannie Everdeen. Śledzimy również poczynania Katniss, która obawia się o swoich bliskich, ale po tym, co nawywijała zamiast poprawić swoją sytuację, to przysporzyła sobie jeszcze więcej kłopotów. Poza tym zmaga się ze swoimi myślami i próbuje zrozumieć, co czuje. W końcu jest nastolatką i w jej sercu panuje straszna gmatwanina uczuć. Z jednej strony jest Peeta, którego bardzo polubiła, ale nie potrafi też zapomnieć o Gale'u, swoim najlepszym przyjacielu. Druga część książki jest o wiele ciekawsza, ponieważ rozpoczynają się kolejne igrzyska.

Można zarzucić autorce, że się powtarza, że wykorzystuje dobrze nam znany już motyw, ale na tym podobieństwa się kończą. Przede wszystkim pojawia się nowa arena walki, a co za tym idzie inne niebezpieczeństwa i pomysły na przetrwanie. Zawodnicy zawierają sojusze między sobą, ponieważ w grupie mają większe szanse zostać przy życiu jak najdłużej. Relacja między bohaterami jest tu ciekawym akcentem, każdy się zastanawia, komu może zaufać, a tak naprawdę wszyscy czekają na odpowiednią chwilę, aby zlikwidować przeciwnika, jednak czy wystarczy samozaparcia by zabić? Rozpoczyna się walka o przetrwanie i trochę żałuję, że ta część została potraktowana tak po macoszemu. Nie miałabym nic przeciwko dokładniejszym opisom kosztem innych fragmentów, które w moim odczuciu były zbędne. Bo ile można czytać o woskowaniu nóg, układaniu włosów, przymierzaniu sukienek? Wydaje mi się, że przygotowania Katniss nie są aż tak istotne dla fabuły, ale nie będę się czepiać. Ogólnie W pierścieniu ognia wypada nie najgorzej, ale trochę odstaje od pierwszej części.

Oprócz walki na arenie, ciekawym elementem są sami bohaterowie, ich usposobienie i tok rozumowania. Plus dla pani Collins, że nie stworzyła wyidealizowanej pannicy, która jest zdolna, piękna i wszystko wie najlepiej. Katnnis jest bardziej swojska, ma świadomość swoich mocnych stron, ale dostrzega również wady, których nie brakuje w jej postawie. Momentami jednak bywała denerwująca, bo robiła z siebie straszną męczennicę. Wydaje mi się, ze Peeta odegrał w tej części ciekawszą rolę niż w Igrzyskach śmierci, zmienił się i przewartościował priorytety, był bardziej wyrazisty. Autorka poświęciła też sporo uwagi emocjom, z którymi próbują się zmierzyć bohaterowie i jestem ciekawa, jak ta cała uczuciowa sytuacja zostanie rozwiązana w ostatniej części. Dodatkowo znowu jest pokazana brutalność władzy, to jaką marionetką są mieszkańcy dystryktów, chociaż powoli pojawia się rysa na idealnym obrazie państwa, które za pomocą okrucieństwa stara się zapanować nad buntującą się ludnością.

Książka bez wątpienia wciąga, zwłaszcza druga połowa jest interesująca i pełna zaskakujących zwrotów akcji. Ograniczone pole walki, które skrywa wiele tajemnic i niebezpieczeństw to był trafiony pomysł, który i tym razem zdał egzamin. Polecam całą trylogię pani Collins, jest to typowa młodzieżówka, która zapewnia świetną rozrywkę.