Zamieć śnieżna i woń migdałów - Camilla Läckberg

Tytuł oryginału: Snöstrom och Mandeldoft

Tłumaczenie: Inga Sawicka

Stron: 143

Wydawnictwo: Czarna Owca

Pewnie już wspominałam, że twórczość Camilii Läckberg bardzo przypadła mi do gustu. W moim odczuciu autorka w umiejętny sposób połączyła powieść kryminalną z dość rozbudowanym wątkiem obyczajowym. Oprócz morderstwa i postępującego śledztwa, pisarka dużo uwagi poświęca również bohaterom, opisując ich życie codziennie pełne różnych zgrzytów i problemów, wplatając również zabawne wydarzenia. Tym razem Läckberg oddaje w ręce czytelnika opowiadanie, którego bohaterem jest policjant dobrze znany z pozostałych powieści. Przyznaję, że nie pałam szczególną sympatią do krótkiej formy, ale mam sentyment do autorki, więc z chęcią sięgnęłam po Zamieć śnieżną i woń migdałów.

Na wyspie Valön znajduje się niedawno odrestaurowany pensjonat. To właśnie tam spotyka się rodzina Liljecron, aby spędzić razem przedświąteczny weekend. Na tę uroczystość został również zaproszony policjant Martin Molin, który ma towarzyszyć swojej dziewczynie i w końcu zostać przedstawiony pozostałym członkom rodziny. Mężczyzna nie potrafi odmówić Lisette i dość niechętnie przystaje na tę propozycję. Towarzystwo dotarło na wsypę tuż przed ogromną burzą śnieżną, która coraz bardziej się nasila, aż zostają odcięci od reszty świata. Weekend muszą spędzić w zamknięciu w oczekiwaniu na poprawę pogody. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie doszło do morderstwa. Podczas kolacji senior rodu zostaje otruty cyjankiem, a zabójcą musi być ktoś, kto przebywa obecnie w pensjonacie. Martin stara się rozwikłać zagadkę.

Prawdę mówiąc, to intryga kryminalna nie jest niczym odkrywczym, ale mimo wszystko ma w sobie potencjał. Ofiara morderstwa jest bogata, więc motyw zbrodni jest banalny – chodzi o pieniądze. Każdy z członków rodziny jest w trudnej sytuacji finansowej i potrzebował zastrzyku gotówki, więc wszyscy są podejrzani. Poza tym wyraźnie widać, że między bohaterami panują napięte stosunki pełne niedomówień, ukrytych pretensji i sekretów. Oprócz morderstwa na jaw wychodzi również tajemnica rodzinna skrywana od ponad dwudziestu lat. Cała akcja opiera się przede wszystkim na prowadzeniu przesłuchań poszczególnych osób przez Martina. Niestety, większość mówi to samo, niewiele wnosząc do fabuły, a policjant momentami zachowuje się dość nieporadnie. W moim odczuciu ta nowelka wypada średnio w porównaniu z sagą kryminalną, która jest bardziej dopracowana i ciekawiej skonstruowana.

Zamieć śnieżna i woń migdałów przypomina mi kryminały Agathy Christie, to opowiadanie jest w podobnych klimatach i można się tu doszukać pewnej inspiracji. To nie jest żaden poważny zarzut w stronę Läckberg, ale wielka szkoda, że pani Camilla bardziej się nie postarała, bo pomysł jest przecież ciekawy. Jak już wspomniałam, autorka nie wniosła do tematu niczego nowego, poza tym zabrakło napięcia. Sytuację trochę ratuje pewne nieoczekiwane wydarzenie, ale mimo wszystko książkę oceniam przeciętnie. Nie polecałabym poznawanie twórczości Läckberg od tej właśnie nowelki, bo można poczuć się nieco rozczarowanym i zniechęconym. Owszem, opowiadanie czyta się szybko i przyjemnie, można mu poświęcić chwilę czasu, ale bez większych oczekiwań.